بررسی شاخص‌های بهداشتی و درمانی استان‌ها و مناطق ده‌گانه کشور ایران

مقدمه: بخش بهداشت و درمان از مهم‌ترین بخش‌های مدیریتی است که بهبود و ارتقاء شاخص‌های آن، منجر به افزایش تندرستی افراد جامعه، کاهش هزینه‌ها و در نهایت توسعه پایدار می‌شود. از این رو، هدف پژوهش حاضر، بررسی وضعیت بهداشت و درمان و رتبه‌بندی استان‌ها و کلان مناطق ایران بوده است. روش‌ها: تحقیق حاضر، مطالعه‌ای توصیفی - تحلیلی بود. جامعه آماری 31 استان و مناطق ده‌گانه در نظر گرفته شد. در این مطالعه، 20 شاخص بهداشتی و درمانی انتخاب شدند. از روش آنتروپی برای وزن‌دهی، برای رتبه‌بندی مدل تاپسیس و برای ترسیم نقشه‌ها از نرم‌افزار ArcGIS 10.1 استفاده شد. نتا‌یج: نتایج رتبه‌بندی نشان داد که استان‌های گیلان، سمنان و یزد به ترتیب در رتبه‌های نخست و استان‌های سیستان و بلوچستان، خوزستان و کرمانشاه به ترتیب در رتبه‌های آخر توسعه یافتگی از نظر شاخص‌های بهداشتی و درمانی قرار دارند. در سطح‌بندی مناطق نیز، مناطق ساحلی شمال و مرکزی در رتبه‌های اول و دوم و منطقه جنوب شرقی در رتبه‌ آخر توسعه یافتگی قرار داشتند. بحث و نتیجه‌گیری: بیشتر استان‌های کشور، در سطح نسبتاً محروم و محروم قرار داشتند و از نظر وضعیت شاخص‌های بهداشتی و درمانی در سطح ناپایداری قرار گرفته بودند. مرکزیت سیاسی و مدیریتی از عوامل اصلی به وجود آورنده این وضعیت بود. از این‌رو پیشنهاد می‌شود جهت بهبود توزیع بخش بهداشت و درمان کشور و کاهش زیان‌های ناشی از محرومیت، توجه به کلان منطقه جنوب شرقی و استان‌های سیستان و بلوچستان، خوزستان، کرمانشاه، کردستان و آذربایجان غربی در اولویت سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی قرار گیرند.